Niet te geloven! Over comfortzone en loslaten.

Oostenrijk februari 2005.

“We nemen er nóg eentje, Marie Claire! Ik moet nog bijkomen van de ochtend dus we nemen er ook eentje voor de middag.” “Ja, goed idee!” zegt haar vriendin Cathelijne. “Dan ga ik zo hup de piste af recht in de armen van die knappe skileraar.” Een grote ondeugende grijns verschijnt op haar gezicht. De twee dames lieten hun Willie’s nog maar eens tegen elkaar klinken en ze proostten er op dat ze in ieder geval samen door dit leed gingen. “Marie Claire! Cathelijne! Zijn jullie weer klaar om te skiën?” De man van Cathelijne kwam het hoekje omlopen en de grijns verdween acuut van Cathelijne haar gezicht. Ze streek onmiddellijk haar gezicht weer in de plooi, zoals ze altijd deed wanneer ze in de buurt van haar man was en antwoorde: ”We komen er aan schat!”. Het viertal trokken hun Bogner Parka’s weer aan en ze stapten met hun zongebruinde gezichten weer naar buiten de hagelwitte piste op.

Ik geloofde mijn oren niet toen ik het hoorde

Mijn vriend had aan tafel gezeten met deze twee dames, was in gesprek met ze geraakt en kwam er zo achter waarom de dames twee borrels nodig hadden om de dag door te komen. Het bleek dat de kinderen van Marie Claire en Cathelijne het huis al uit waren, en dus vonden hun mannen dat het tijd werd dat hun vrouwen ook maar eens gingen leren skiën. Beide dames waren met het hele gezin wel vaker op wintersport geweest, maar hadden nooit leren skiën. Dat hoefde ook niet want de pappa’s gingen altijd samen met de kinderen de pistes op. Bovendien hadden beide dames hoogtevrees…

Comfortzone

‘Nee’ zeggen was echter geen optie. De dames waren zo gewend om hun mannen te volgen. Ze keken letterlijk en figuurlijk tegen hun man op. En ze vonden het nog heel normaal ook. Eigenlijk is het te gek voor woorden hoe die vrouwen reageren. Waarom doen ze dat? Lekker makkelijk? Weinig zelfvertrouwen? Of doen we het zo omdat moeder heeft verteld dat dit zo hoort? Het was in ieder geval duidelijk dat ze niet uit hun “comfortzone” willen stappen. Alhoewel skiën terwijl je hoogtevrees hebt ook best wel uit je comfortzone stappen is, maar dat lukte toch niet zonder een paar flinke borrels… De betekenis van het woord “comfort” slaat hier volgens mij hélemaal de plank mis.

Als je iets echt niet wilt doen, dan moet je het toch ook niet doen? Wat iemand ook zegt of doet.
Of we draaien het om: ga iets doen wat je echt graag wilt doen! Dat klinkt beter toch?

Loslaten

Hoeveel vrouwen ik niet spreek die ook wel uit hun ‘comfortzone’ zouden willen stappen, maar het gewoon niet durven. Die het ‘makkelijk’ vinden om hun man te volgen of die het ‘makkelijk’ vinden om in die baan te blijven. Want ja, dat is allemaal vast. Je hebt een vaste partner, met een vaste rolverdeling. Je hebt een vast inkomen met dus een vaste financiële zekerheid.

Maar wat nou als je dat allemaal los kan laten. Wat nou als jij de touwtjes in handen neemt? Als jij kan bepalen hoe je het zou willen? Wat zou je dan doen?

Ok, het lijkt in de eerste instantie eng, spannend en oncomfortabel. Maar wat nou als het alleen maar beter wordt als je uit je stramien stapt? Als je eens buiten de lijntjes gaat kleuren. Wat nou als het idd 180 graden gaat draaien en je écht gelukkig gaat worden? Dat jij kan gaan doen wat je altijd al hebt willen doen.

Wil je daar over sparren? Vraag dan nu hier een gratis 1 op 1 droomgesprek met mij aan en dan gaan we samen kijken hoe ik jou kan helpen.

“Those who do not think out of the box are easily contained.” Nicolas Manetta

Geniet!

Liefs,
Wibrich
Droomdoener